Poeta, uczony i polityk włoski. Urodzony w maju 1265 r. we Florencji, zmarł 13 lub 14 września 1321 r. w Rawennie.
Pełnił wiele funkcji publicznych w rodzinnym mieście. Całe jego życie streszcza się w miłości do jednej kobiety i jednego miasta. Jednak ukochana Beatrycze zmarła w wieku zaledwie dwudziestu pięciu lat. A umiłowana Florencja skazała go na wygnanie.
Beatrycze Portinari, córkę zamożnego sąsiada, Dante poznał, kiedy oboje mieli zaledwie po dziewięć lat. Nie przeszkodziło to chłopcu zakochać się w niej od pierwszego wejrzenia i na całe życie. Kiedy więc jego ukochana zmarła w kwiecie wieku, Dante przeżył skrajne załamanie.
Początki twórczości Dantego sięgają lat 1292-93 (Vita nuova, „Życie nowe” rodzaj pamiętnika prozą poświęconego młodzieńczej miłości do Beatrycze, przeplatanego wierszami).
Jest też autorem traktatów politycznych i językoznawczych. Jednak najważniejszym dziełem Dantego jest „Boska komedia” (La Divina Commedia, 1307-1321) napisana w języku włoskim. Pierwotny tytuł dzieła brzmiał Komedia, uzupełniony później przez komentatorów.
Boska komedia to dzieło zakrojone na wielką miarę, łączące w sobie intencję oddania hołdu nieżyjącej od dawna i wyidealizowanej ukochanej z lat młodości Beatrycze z zamysłem stworzenia utworu przestrzegającego przed wszechogarniającym upadkiem moralnym.
Istotą ideową dzieła była więc sublimacja idealnej miłości, owocująca zbliżeniem do Boga. Pisząc swój nieśmiertelny poemat, Dante – oceniał Kalikst Morawski – kierował się dwiema zasadniczymi przesłankami. Chciał oddać hołd ukochanej kobiecie i uwiecznić swą miłość, mówiąc o Beatrice to, czego dotąd nigdy nie powiedziano o żadnej kobiecie.
Drugim motywem przewodnim była chęć służenia zbłąkanej ludzkości. W tym należało pokazać ogrom zła w jego różnorodnych formach, ażeby wstrząsnąć sumieniem grzeszników.
