30 maja 2017 roku mija 377 rocznica śmierci Petera Paula Rubensa

Flamandzki malarz, rysownik i grafik; jeden z najwybitniejszych

twórców epoki baroku. Od 1589 przebywał w Antwerpii, gdzie był uczniem T. Verhaechta, A. van Noorta i O. van Veena. We Włoszech

zapoznał się ze sztuką antyczną, dziełami Rafaela, Tycjana,Caravaggia, P. Veronesego, Carraccich i Michała Anioła. Założył wielką pracownię

malarską, w której powstało ponad 2000 obrazów; uczniami i współpracownikami Rubensa byli: J. Jordaens, A. van Dyck, F. Snyders, J. Brueghel zw. Aksamitnym. W jego twórczości dominowała tematyka religijna (m.in. tryptyki: Podniesienie krzyża, Zdjęcie z krzyża; obrazy-Sąd Ostateczny, Pokłon Trzech Króli, wielokrotne przedstawienie Marii i świętych i mitologiczna (gł. wątki heroiczne Bitwa Amazonek, poet. i nacechowane radością życia Pijany Sylen, Święto Wenus;

często ukazywał piękno nagiego ciała ( Sąd Parysa, Trzy gracje-kilka wersji). Jednym z ważniejszych dzieł Rubensa jest hist.-alegor. cykl malowideł dekor. do Pałacu luksemburskiego w Paryżu, przedstawia-

jący życie Marii Medycejskiej. Rubens tworzył też portrety reprezen-

tacyjne, zwł. męskie oraz portrety kobiece. Twórczość Rubensa w pełni wyraża idee baroku-cechuje ją dynamika, żywiołowość, swoboda kompozycji, zamiłowanie do bogactwa i okazałości, znakomite

wyczucie barw.

IB

20 maja 218 lat temu urodził się Honore de Balzac

Całe jego życie było jednym wielkim wyścigiem z wierzycielami – ciągle starał się zdążyć na czas ze spłatą długów. W efekcie tego wyścigu powstało dziewięćdziesiąt tomów wybitnej prozy.

Jako osiemnastolatek wyniósł się z domu, zamieszkał na nędznym paryskim poddaszu, gdzie zużywał mnóstwo papieru, usiłując napisać powieść, która zainteresowałaby wydawcę. Niestety bez większych sukcesów. Publikował opowiadania, w których opisywał podpatrywaną bystrym okiem „menażerię ludzką” swoich czasów: 

mieszczan i wojskowych, duchownych i kurtyzany, paryżan i prowincjuszy. Wpadł na pomysł, aby dać pełną panoramę literacką ówczesnej Francji. Zatytułował ją „Komedia ludzka” i zaplanował na 130 dzieł. Zdążył ich napisać 91. W tylu powieściach, opowiadaniach i szkicach umieścił ponad dwa tysiące postaci. A tymczasem jego wielkie powieści – „Jaszczur”, „Ojciec Goriot”, „Kuzynka Bietka” – przynosiły mu opinię przenikliwego badacza francuskiego społeczeństwa i serc pań po trzydziestce, czyli w wieku balzakowskim. Morderczego tempa pracy i trybu życia nie wytrzymał jego organizm.

Odmówił posłuszeństwa, gdy pisarz miał zaledwie 51 lat.

IB

Wieża Eiffla

6 maja 1889 r. podczas rozpoczętej 
w Paryżu wystawy światowej pierwszy raz udostępniono zwiedzającym wieżę Eiffla.

Żelazna budowla mierzyła 312,27 m(dziś wraz z zamontowaną na szczycie anteną ma 324 m). Miała upamiętnić setną rocznicę rewolucji francuskiej i zademonstrować możliwości francuskiej myśli technicznej. Choć do jej nazwy przylgnęło nazwisko inżyniera Gustava Eiffela, to w rzeczywistości stworzyli ją zatrudnieni przez niego konstruktorzy – Maurice Koechlin i Emile Nouguier (Eiffel odkupił od nich prawa autorskie). Przeciw wieży protestowali paryscy artyści, ale nie powstrzymało to budowy. Wieża od początku cieszyła się wielkim powodzeniem paryżan, a 75 proc. kosztów jej

budowy zwróciło się już po pięciu miesiącach od otwarcia. Budowa najsłynniejszej wieży świata zaczęła się w styczniu 1887 r., a zakończyła 31 marca 1889 r.

IB