13 września 2020 r. minęła 126 rocznica urodzin poety, satyryka, tłumacza, autora utworów dla dzieci. Pierwsze liryki Tuwima zawarte w zbiorach: „Czyhanie na Boga”, „Sokrates tańczący”, „Siódma jesień” stały się wyrazem buntu wobec młodopolskich konwencji i poetyki. Autor zwrócił się ku potocznemu językowi z jego chropowatością, a nawet wulgaryzmami; wprowadził do swych wierszy postać zwykłego, szarego człowieka.
Emanowała z tej poezji radość życia, upojenie wolnością. W następnych tomach: „Słowa we krwi”, „Rzecz czarnoleska”, „Biblia cygańska” zachwycenie światem ustępuje gorzkiej refleksji, coraz częstszym rozczarowaniom. Nieobca poecie była problematyka społeczna-już we wczesnym okresie twórczości wiele uwagi poświęcał ludziom ubogim i cierpiącym. Nienawidził zakłamania, którego ucieleśnieniem byli dlań „straszni mieszczanie”. Z pasją atakował biurokratów, policję, przedstawicieli władzy.
Po przewrocie majowym w 1926 w jego twórczości zaczęły narastać nastroje pacyfistyczne i katastrofizm; dał im wyraz w ocenzurowanym poemacie „Bal w operze”. Na emigracji powstały „Kwiaty polskie”, wyraz tęsknoty do ojczyzny, języka, ukochanego miasta dzieciństwa-Łodzi. Przejawem mistrzostwa w operowaniu językiem, a jednocześnie dowodem niepowtarzalnego poczucia humoru są wiersze dla dzieci. Wdzięk i urok tych wierszy polega na swobodnym ujęciu głębokich treści-jest w nich wiele żartobliwych i nieodparcie dowcipnych tonów czy porównań, trafiających łatwo do wyobraźni i pamięci czytelnika.
