Młody, zaledwie dwudziestoletni Jean-Antoine Watteau współpracował z malarzem dekoracji teatralnych Claudem Gillotem i w ten sposób uległ fascynacji środowiskiem aktorów komedii włoskiej i opery. Motywy zaczerpnięte z życia teatru i z przedstawień teatralnych pojawiają się w jego obrazach przez całe życie. 
Gilles to jeden z bohaterów teatru francuskiego przełomu XVII i XVIII wieku, często mylony z Pierrotem z komedii dell’arte z powodu podobieństwa kostiumu. Stąd obraz Watteau nazywany jest Gillesem lub Pierrotem. Głównemu bohaterowi towarzyszą cztery inne osoby. Zapewne są to postacie ze sztuk teatralnych, które opowiadają o dziejach Gillesa: Pantalone, Leandro, Izabella i Kapitan.
Obraz, w przeciwieństwie do innych dzieł Watteau, ma pokaźne rozmiary – Gilles jest wzrostu normalnego człowieka. Jego smutna, nieruchoma twarz kontrastuje z żywą gestykulacją i mimiką pozostałych osób, podobnie jak biały strój Gillesa ostro odcina się na tle ich czerwonych i czarnych kostiumów. Gilles jest wyraźnie wyobcowany, w pewnym sensie „samotny w tłumie”.
Uważa się, że Gilles mógł stanowić rodzaj szyldu namalowanego dla zaprzyjaźnionej aktorskiej trupy. Inna hipoteza wiąże nieruchome, frontalne ujęcie postaci z przedstawieniami Chrystusa w typie Ecce Homo (Oto człowiek) – umęczonego i zaprezentowanego tłumowi przez Piłata. Gilles byłby zatem symbolem człowieka cierpiącego. Jeszcze inna koncepcja zakłada, że obraz mógł po prostu stanowić ilustrację do Snu nocy letniej Szekspira. W okresie, kiedy dzieło powstało, Watteau wyjeżdżał bowiem do Londynu.
IB
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz