Święto Trzech Króli

Uroczystość Objawienia Pańskiego, zwana też świętem Trzech Króli, weszła do kalendarza Kościoła Zachodniego w VIII wieku, jednak jej początki są o 400 lat starsze. Mędrcy, których imiona znamy tylko z przekazów pozabiblijnych, przybyli, aby ofiarować nowo narodzonemu Jezusowi mirrę, kadzidło i złoto. Darom tym przypisano później znaczenie symboliczne: mirra oznacza męczeństwo, kadzidło – boskość, złoto – władzę królewską.

Zgodnie z tradycją Jezus objawił się najpierw zwierzętom, następnie narodowi wybranemu, reprezentowanemu przez pasterzy, a na końcu poganom w osobach Kacpra, Melchiora i Baltazara. W XV wieku pojawiły się pierwsze przekazy mówiące o tym, że Mędrcy przybyli z trzech kontynentów znanych ówczesnemu światu: Europy, Afryki i Azji. W ten sposób próbowano symbolicznie wyrazić przekonanie, że Chrystus jest królem całej Ziemi.


W tym dniu poświęca się w kościołach kredę i kadzidło, dawniej także złoto i „mirrę” z żywicy świerkowej. Na drzwiach domów wypisuje się inicjały imion Trzech Mędrców oraz datę bieżącego roku przedzielone znakiem krzyża, oznaczające prośbę mieszkańców o Boże błogosławieństwo w danym roku. W dawnej Polsce poświęcone tego dnia złote medaliki i pierścienie wręczano dzieciom opuszczającym dom jako znak rodzicielskiego błogosławieństwa.

Święto Trzech Króli kończyło trwający od Wigilii okres Godów, kiedy to nie wypadało pracować, a czas poświęcano na śpiewanie kolęd i rozrywki towarzyskie. Goście, którzy zjechali na święta, rozjeżdżali się do domów, a do drzwi pukała służba zatrudniona na świętego Szczepana ( 26 XII ).

(IB)