„Dziewczynka z chryzantemami” to najsłynniejsze dzieło artystki, w którym definitywnie zerwała ona z obowiązującą w XIX wieku konwencją przedstawiania dzieci – zwykle w salonowych wnętrzach, z lalkami i bukiecikami kwiatów, wystrojonych.
Stworzyła niepokojący wizerunek samotnej, nieznanej dziewczynki stojącej na tle srebrnoszarej ściany w sukience stalowej barwy pozbawionej ozdób.
W jasnej, okolonej rudoblond włosami twarzy świecą ciemne oczy, którymi intensywnie wpatruje się w widza. W dłoniach trzyma perłowobiałe chryzantemy.
To już nie dziecko, lecz jeszcze nie kobieta. Z obrazu emanuje przeczucie kobiecości, budząca się świadomość i pierwsze wtajemniczenia. Subtelne gradacje szarości oraz kontrast jasnej cery i włosów z czernią oczu, nastrój smutku i tajemnicy sprawiają, iż „Dziewczynkę z chryzantemami” uznano za arcydzieło polskiego modernizmu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz