Alpinistka i himalaistka, pierwsza Europejka i trzecia kobieta świata na szczycie Mount Everest, gwiazda mediów, realizatorka wielu filmów z wysokogórskich wypraw, autorka książek i zdjęć, które stanowiły dla niej „przedłużenie pobytu w górach” – była przede wszystkim niezwykle pracowitym, konsekwentnym i upartym człowiekiem. 
O tym, że została pierwszą damą światowego alpinizmu, zadecydował przypadek. Pewnego październikowego dnia kolega ze studiów zabrał ją w Skałki (Góry Sokole) koło Jeleniej Góry, wdzięczny za… pożyczone notatki z matematyki. Właśnie wówczas zafascynowała ją prawdziwa wspinaczka, choć pierwsze wrażenia z górskich wypraw zawdzięczała ojcu i obozom harcerskim, a na wędrówkę w Tatry wyruszyła tuż po maturze. 
Tak odkryła swoją największą pasję i radość z pokonywania siebie, własnych lęków, słabości. Przestały się liczyć dotychczasowe fascynacje – lekkoatletyka i siatkówka. Góry stały się dla Wandy sposobem na życie. Choć zdobycie Mount Everestu dało jej sławę i popularność, to za swój największy sukces uważała wyprawę na K2, mimo że łączyła się ze śmiercią wielu przyjaciół. Zanim w roku 1986 zdobyła ten szczyt, pięć lat wcześniej próbowała zorganizować nań ekspedycję.
Nie doszła ona do skutku ze względu na stan wojenny w Polsce oraz kontuzję podczas wejścia na Elbrus, zmuszającą alpinistkę do chodzenia o kulach, a przede wszystkim – utratę towarzyszki.
Lubiła podejmować nowe wyzwania, sprawdzać i przekraczać własne możliwości. Taką próbą sił były wspinaczki w pojedynkę, ryzykowne, ale i fascynujące. Wśród towarzyszy wypraw budziły one wiele kontrowersji, nie zawsze też przynosiły należyte uznanie. Górom potrafiła podporządkować wszystko, choć życie zmuszało ją nieustannie do dokonywania trudnych wyborów.
Ceną za wieloletnią pasję była samotność.
IB
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz